ਫਿਰ ਦਸਤਕ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਨੇ

ਫਿਰ ਦਸਤਕ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਨੇ ਦਿੱਤੀ ਦਿਲ਼ ਦੇ ਬੂਹੇ
ਉਹ ਪਲ ਚੇਤੇ ਆਏ ਜਦ ਖਿੜੇ ਸੀ ਫੁੱਲ ਸੂਹੇ

ਬਚਪਨ ਵਿਹੜੇ ਨੱਚਦੇ ਸੀ ਜਦ ਘੁੰਮ ਘੁੰਮਾ ਕੇ
ਗ਼ਮ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਦੂਰ ਸਨ ਉਸ ਪਿੰਡ ਦੀ ਜੂਹੇ

ਫਿਰਦੇ ਸੀ ਕੱਖ ਫੂਸਾਂ ਵਿੱਚ ਮਾਰਦੇ ਦੁੜੰਗੇ
ਬਣੇ  ਹਾਂ ਅੱਜ ਛੂਈ ਮੂਈ ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾ ਛੂਹੇ

ਕਿਸਨੂੰ ਦਿਖਾਈਏ ਛੰਭ ਹੁਣ ਸੀਨੇ ਦੇ ਆਪਣੇ
ਬਾਹਰ ਤਾਂ ਪੈਂਦੇ ਕਾਂ ਨੇ ਤੇ ਖਾਂਦੇ ਅੰਦਰ ਚੂਹੇ

ਮੁੜ ਆਉਣ ਦੀ ਤੇਰੇ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਉਡੀਕ ਹੀ
ਬੰਜਰ ਹੋ ਗਏ ਅਸੀਂ ਸੁੱਕੇ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਖੂਹੇ

ਕਿਉਂ ਤੂੰ ਐਵੇਂ ਭਟਕਦੀ ਕੀ ਇਲਾਜ ਕਰਾਵਾਂ?
ਕਿਵੇਂ ਤੈਨੂੰ ਚੈਨ ਦਿਵਾਵਾਂ ਦੱਸ ਮੇਰੀਏ ਰੂਹੇ?

ਚੰਨ ਪਤਾਸਾ ਖੁਰਦਾ ਖੁਰਦਾ ਖੁਰ ਜਾਂਦਾ

ਚੰਨ ਪਤਾਸਾ ਖੁਰਦਾ ਖੁਰਦਾ ਖੁਰ ਜਾਂਦਾ
ਰੋਲ਼ਾ ਨਹੀਂ ਪਰ ਦਿਲ਼ ਤੋਂ ਬੋਲਿਆ ਧੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਮਹਿਫ਼ਿਲ਼ਾਂ ਨੇ ਲੱਗਦੀਆਂ ਤੇ ਉੱਠਦੀਆਂ
ਸਮਾਂ ਪਏ ਹਰ ਆਪਣੇ ਰਾਹੇ ਤੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਦਿਲ਼ ਮਹਿਲ ਪੱਥਰ ਦੇ ਜਾਂ ਹੋਵਣ ਕੱਚ ਦੇ
ਵਕਤ ਹਨ੍ਹੇਰੀ ਨਾਲ਼ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਮਨ ਬੁੱਧੀ ਕਰਦੇ ਕਮਾਲ਼ ਬੰਦੇ ਵਿੱਚ
ਕਿਹੜੇ ਮੋੜ ਤੇ ਕਿਹੜਾ ਫ਼ੁਰਨਾ ਫੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਪੈਸਾ ਅਤੇ ਹੰਕਾਰ ਹੋ ਜਾਣ ਜੇ 'ਕੱਠੇ
ਬੰਦਾ ਹੋ ਕੇ ਵੀ ਕਰੀ ਘੁਰ ਘੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਜਦ ਕਿਧਰੇ ਵੀ ਕੋਈ ਵਾਹ ਨਹੀਂ ਚਲਦੀ
ਮਨ ਪਿਆ ਸੋਚੀਂ ਕਰੀ ਝੁਰ ਝੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਸੰਭਲ ਦਿਲਾ ਤੂੰ ਅਟਕ ਨਾ ਜਾਵੀਂ ਕਿਧਰੇ
ਟੁੱਟ ਜਾਏ ਜੇ ਸਾਜ਼ ਤਾਂ ਨਾਲ਼ ਹੀ ਸੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਖਿੜਦੇ ਗੁਲਾਬ  ਮਹਿਕਦੇ
ਰਹਿੰਦਾ ਯਾਦ ਸਦਾ ਜੋ ਕੰਡਾ ਪੁਰ ਜਾਂਦਾ

ਸੁੰਨਾ ਹੈ ਮੇਰੇ ਦਿਲ਼ ਦਾ ਵਿਹੜਾ

ਸੁੰਨਾ ਹੈ ਮੇਰੇ ਦਿਲ਼ ਦਾ ਵਿਹੜਾ
ਲੱਗਿਆ ਏਹਨੂੰ ਝੋਰਾ ਕਿਹੜਾ

ਖੇਡਾਂ ਖੇਡ ਕੇ ਰੱਜਦਾ ਨਹੀਓਂ
ਫੇਰ ਵੀ ਛੇੜੀ ਰੱਖਦਾ ਛੇੜਾ


ਰੋਵੇ ਆਪਣੇ ਗ਼ੈਰਾਂ ਤਾਈਂ
ਕੌਣ ਇਸਨੂੰ ਸਮਝਾਵੇ ਜਿਹੜਾ

ਝੋਈ ਬਹੁਤ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਚੱਕੀ
ਦਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਫੇਰ ਵੀ ਗੇੜਾ

ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਹੈ ਵਹਿਣੀ ਵਹਿੰਦਾ
ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਡੋਬੇ ਬੇੜਾ

ਲੱਖ ਚੌਰਾਸੀ ਭਾਵੇਂ ਵੇਲ਼ੀ
ਫੇਰ ਵੀ ਲਾਈ ਰੱਖਦਾ ਪੇੜਾ 

ਲੱਗਜੇ ਅੱਖ ਇਸ ਝੱਲੇ ਦਿਲ ਦੀ
ਤਾਂ ਫੇਰ ਮੁਕਜੇ ਉਮਰਾਂ ਝੇੜਾ

ਨਿਗ੍ਹਾ ਰੱਬ ਦੀ ਸਦਾ ਸਵੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ

ਨਿਗ੍ਹਾ ਰੱਬ ਦੀ ਸਦਾ ਸਵੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ
ਨੱਚਦੀ ਝੂਮਦੀ ਹਰ ਬੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ
 
ਹਨੇਰੇ ਚਾਣਨੇ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਚੰਗੇ
ਰੋਹ ਦੀ ਨਦੀ ਪਰ ਠੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ

ਕੰਮ ਨਾ ਆਵਣ ਸਦਾ ਸਿਆਣਪਾਂ
ਜਿੰਦ ਮਸਤੀ ਵਿੱਚ ਹੋਣੀ ਝੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ

ਸ਼ਹਿਰੀ ਸੱਭਿਅਤਾ ਬੋਝਲ ਲਗਦੀ ਏ
ਕਦੇ ਕਰਨੀ ਗੱਲ ਕਲੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ

ਰੱਬ ਬੋਲ਼ਾ ਮੰਦਿਰਾਂ ਮਸਜਿਦਾਂ ਵਿੱਚ
ਮਨ ਦੀ ਖੜਕਾਉਣੀ ਟੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ

ਤੇਰੀਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਨਹੀਂ ਚਲਦੀਆਂ
ਹੁਣ ਸਾਡੀ ਜੁਗਤ ਅਵੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ

ਸ਼ੋਰ ਸ਼ਰਾਬਾ ਵੱਢ-ਵੱਢ ਖਾਂਦਾ ਏ
ਕੋਈ ਹੋਣੀ ਥਾਂ ਇਕੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ