ਵਾਵਰੋਲ਼ੇ ਆਉਂਦੇ ਨਿੱਤ ਉੱਠਦੇ ਤੂਫਾਨ ਬੜੇ

ਵਾਵਰੋਲ਼ੇ ਆਉਂਦੇ ਨਿੱਤ ਉੱਠਦੇ ਤੂਫਾਨ ਬੜੇ
ਸਮਾਂ ਗੁਜ਼ਰ ਗਿਆ ਅਸੀਂ ਰਹੇ ਓਥੇ ਹੀ ਖੜੇ

ਹਾਂ  ਭਾਵੇਂ ਨਾ ਲੱਗ ਪਾਇਆ ਕੋਈ ਸਿਰੇ
ਪੱਤ ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੇ ਲੱਗ ਲੱਗ ਬਹੁਤ ਝੜੇ

ਕਿਉਂ ਅੱਖ ਨੀਵੀਂ ਕਰਕੇ ਲੰਘ ਗਏ ਸਓ
ਅੱਜ ਹਵਾ ਨੇ ਵੀ ਸਿਰ ਸਾਡੇ ਦੋਸ਼ ਮੜੇ

ਪਾਣੀਆਂ ਦੇ ਉੱਤੇ ਜਾ ਅੱਗ ਦੇ ਪੈਰ ਧਰੇ
ਕਹਿਰ ਕੇ ਡੁੱਬ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਸੜੇ

ਬੱਦਲ ਪਰਦੇਸੀ ਹੋਏ ਨੇ ਕਦੋਂ ਪਰਤਣਗੇ
ਕਿੰਨੇ ਸਾਵਣ ਲੰਘ ਗਏ ਗੁਜ਼ਰੇ ਕਈ ਵਰ੍ਹੇ

ਬਚਪਨ ਦੀ ਮਸੂਮੀਅਤ ਨਾ ਮਿਲੀ ਮੁੜਕੇ
ਪੜ੍ਹ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਬੌਖ਼ਲਾਏ ਤੇ ਪੂਜੇ ਕਈ ਥੜ੍ਹੇ

ਕਰ ਕਤਲ਼ ਜ਼ਮੀਰ ਨਿਮਾਣੀ ਦਾ

ਨਾ ਸਾਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਢੰਗ ਆਇਆ
ਨਾ ਤੇਰੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਰੰਗ ਆਇਆ

ਤੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਹੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸੀ ਮੇਰੀ
ਤੂੰ ਕਰਕੇ ਹਰ ਮੋਹ ਭੰਗ ਆਇਆ


ਮੇਰਾ ਪੋਟਾ ਪੋਟਾ ਕਰਜ਼ਾਈ ਤੇਰਾ
ਫਿਰ ਕਰਕੇ ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਸੰਗ ਆਇਆ

ਮੇਰੇ ਲਹੂ ਦਾ ਜਾਮ ਬਣਾ ਕੇ ਪੀ
ਦਿਲ਼ ਬਾਝੋਂ ਇਹ ਕਰੰਗ ਆਇਆ

ਦੁਨੀਆਂ ਤਜ ਇਕਲਾਪਾ ਲੋਚਿਆ 
ਪਰ ਆਪਾ ਫੇਰ ਵੀ ਸੰਗ ਆਇਆ

ਹੁਣ ਰੋਣਿਆਂ ਤੋਂ ਜੀ ਅੱਕ ਗਿਆ
ਇੱਕ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਉਧਾਰੀ ਮੰਗ ਆਇਆ

ਮਨ ਆਸ਼ਿਕ ਦੁਨੀਆਂਦਾਰੀ ਦਾ
ਕਿ ਰੂਹ ਦੀ ਤੋੜ ਕੇ ਵੰਗ ਆਇਆ

ਕਰ ਕਤਲ਼ ਜ਼ਮੀਰ ਨਿਮਾਣੀ ਦਾ
ਇਹ ਹੋ ਕੇ ਕਿਵੇਂ ਨਿਸੰਗ ਆਇਆ

ਤੇਰੇ ਮੁਬਾਰਕ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਛੋਹ

ਤੇਰੇ ਮੁਬਾਰਕ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਛੋਹ ਨੂਰੋ ਨੂਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ
ਮੁਰਝਾਏ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ  ਇਹ ਮਹਿਕਾਂ ਭਰ ਦਿੰਦੀ

ਵਗਦੀਆਂ ਪੌਣਾਂ  ਦੂਰੋਂ ਦੂਰ  ਉਡਾ ਲੈ ਜਾਣ ਕਿਤੇ
ਪਰ ਕੋਈ ਬੂੰਦ ਨਿਆਣੀ ਪੱਤੇ ਨੂੰ ਓਥੇ ਧਰ ਦਿੰਦੀ

ਬਲ਼ਦੀ ਰੋਹੀ ਵੀ  ਪਾਲਿਆਂ ਨੂੰ  ਗਰਮਾਉਂਦੀ ਨਹੀਂ
ਇਹ ਸਾੜ  ਮਾਸੂਮ ਜ਼ਿੰਦਾਂ  ਦੇ  ਪਰ  ਘਰ  ਦਿੰਦੀ

ਪਿਆਸ   ਨਿਮਾਣੀ ਜ਼ਿੰਦ ਦੀ  ਕਦੇ ਵੀ ਬੁਝਦੀ ਨਾ
ਭਾਵੇਂ  ਭਰ ਚੁੰਝੀ  ਕਰ ਖ਼ਾਲੀ ਇਹ ਸਭ ਸਰ ਦਿੰਦੀ

ਵਿੱਚ ਕੋਹਾਂ ਲੰਮੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਦੁੱਖ ਦੁਖਾਉਂਦੀ ਰਹੀ
ਫਿਰ  ਇੱਕ ਕਿਰਣ  ਆਸਾਂ ਦੀ  ਸਭ ਹਰ ਦਿੰਦੀ

ਉੱਜੜੇ ਬਨ੍ਹੇਰਿਆਂ  ਉੱਤੇ ਕਾਂ ਵੀ ਬੈਠਣੋ ਝਕਦੇ ਨੇ
ਤੇਰੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਹੀ ਤੇਰੇ ਆਉਣ ਦੀ ਹੈ ਖ਼ਬਰ ਦਿੰਦੀ

ਕਾਗਾ  ਬਣ ਬੈਠਾ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਪਾ ਕੇ ਹੰਸੀ ਬਾਣਾ
ਪਰ ਭੁੱਖ ਢਿੱਡ ਦੀ ਕਰ ਇਹ ਰਾਜ਼ ਨਸ਼ਰ ਦਿੰਦੀ

'ਮਹਿਕ' ਦੇ ਹਾਸਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਦੁਨੀਆਂ ਵੀਹੱਸਦੀ ਏ
ਏਥੇ  ਹੰਝੂ ਕੋਈ ਨਾ ਲੈਂਦਾ ਕਦੇ ਉਹ ਅਗਰ ਦਿੰਦੀ..

ਬਿਖੜੇ ਪੈਂਡੇ ਪਿਆਰਾਂ ਦੇ

ਬਿਖੜੇ ਪੈਂਡੇ ਪਿਆਰਾਂ ਦੇ
ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੇ ਮੋਹ ਯਾਰਾਂ ਦੇ

ਪੱਤਝੜੀਂ ਜੋ ਛੱਡ ਜਾਂਦੇ
ਨੇ ਹੁੰਦੇ ਯਾਰ ਬਹਾਰਾਂ ਦੇ

ਚੁੱਭ ਕੇ ਜ਼ਿੰਦਾ ਕਰਦੇ ਨੇ
ਧੰਨਵਾਦੀ ਓਨਾ ਖਾਰਾਂ ਦੇ

ਦੇ ਵਿੱਦਿਆ ਸੰਵਾਰਿਆ
ਸਦਕੇ ਓਹਨਾ ਮਾਰਾਂ ਦੇ

ਘੁੱਟ ਸੀਨੇ ਨੂੰ ਲਾ ਲੈਂਦੀ
ਰਿਣੀ ਮਾਂ ਦੁਲਾਰਾਂ ਦੇ

ਵਿਛੜੇ ਸਾਥੀ  ਹੁਣ ਤਾਂ
ਬਚਪਨ ਗੁਲਜ਼ਾਰਾਂ  ਦੇ

ਦੋਸਤ ਸਭ ਛੱਡ ਗਏ
ਜੋ ਭੁੱਖੇ ਸੀ ਦੀਦਾਰਾਂ ਦੇ

ਰੁੱਤ ਮਹਿਕਦੀ ਟੁਰਦੀ
ਪੈਣ ਜੋ ਛਿੱਟੇ ਖਾਰਾਂ ਦੇ

ਕਦੇ ਤਾਂ ਮੰਜ਼ਿਲ਼ ਮਿਲੇਗੀ

ਕਿਸੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁਣਿਆਂ ਸੱਸੀ ਦੀਆਂ ਧਾਹਾਂ ਨੂੰ
ਅੰਨ੍ਹੇ ਭੰਵਰ 'ਚ ਘਿਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਇਸ਼ਕ ਮਲਾਹਾਂ ਨੂੰ


ਚੱਲ ਤੂੰ ਵੀ ਰੁੱਖ ਕਰ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵੱਲੇ
ਸ਼ਾਮ ਪਈ ਤਾਂ ਪੰਛੀ ਵੀ ਮੁੜਦੇ ਨੇ ਪਨਾਹਾਂ ਨੂੰ

ਕਦੇ ਤਾਂ ਮੰਜ਼ਿਲ਼ ਮਿਲੇਗੀ ਜਖ਼ਮੀ ਹੋਏ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ
ਕਦੇ ਤਾਂ ਚੈਨ ਆਵੇਗਾ ਉਨੀਂਦੀਆਂ ਰਾਹਾਂ ਨੂੰ

ਪਿਆਰਾਂ ਦੇ ਪਰਿੰਦੇ ਕਦੇ ਤਾਂ ਪਰਤਣਗੇ ਦਿਲ਼ੀਂ
ਕੋਈ ਤਾਂ ਸੁਰ ਮਿਲੇਗੀ ਉੱਖੜੇ ਹੋਏ ਸਾਹਾਂ ਨੂੰ

ਓਹ ਈਦ ਦਾ ਚੰਨ ਕਦੇ ਤਾਂ ਚੜੇਗਾ ਚੁਬਾਰੇ
ਕੋਈ ਗਲਵੱਕੜੀ ਮਿਲਜੂ ਸੁੰਨੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਨੂੰ

ਇੱਕ ਵਾਰ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਬੀ ਤਾਂ ਬੀਜ ਕੇ ਦੇਖ
ਫਲ਼ ਲਗਦੇ ਆਏ ਨੇ ਸਦਾ ਸੁੱਚੀਆਂ ਚਾਹਾਂ ਨੂੰ

ਆਪੇ ਉੱਠਣਾ ਪੈਣਾ ਜੇ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਤਾਂ
'ਮਹਿਕ' ਮੌਤ ਹੀ ਮਿਲਦੀ ਝੂਠੀਆਂ ਢਾਹਾਂ ਨੂੰ

ਮੌਤ

ਮੌਤ ..... ਸੁਨਣ ਨੂੰ ਮਿਲ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਅਕਸਰ
ਕਿਸੇ ਦੀ ਮੌਤ
ਉਹ ਕੀ ਖੱਟ ਗਿਆ
ਕੀ ਵੱਟ ਗਿਆ?
ਦਰਦ ਹੋਇਆ ਸੀ?
ਕਿ ਚੁੱਪ ਈ ਵੱਟ ਗਿਆ?

ਡਰਦਾ ਸੀ ਮੌਤ ਤੋਂ
ਭੱਜਦਾ ਸੀ ਮੌਤ ਤੋਂ
ਅੰਤ ਦਬੋਚਿਆ ਗਿਆ
ਕਿੰਨੀ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਖ਼ਾਹਿਸ਼ ਸੀ
ਉਸਦੀ ਜੀਣ ਦੀ
ਹੱਸਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਸਦਾ
ਹਾਂ .... ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ 'ਤੇ
 ਲਾਚਾਰੀ 'ਤੇ
ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਮਅਕਲ਼ੀ 'ਤੇ
ਬਦਸ਼ਕਲੀ 'ਤੇ

ਹੋਣੀ ਆਪਣੇ ਰੰਗ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤੇ
ਮੰਜੇ'ਚ ਪਿਆ
'ਬਹੁੜੀਂ' ਦੁਹਾਈ ਪਾਉਂਦਾ ਸੀ
ਆ ਜਾਵੇ ਜਲ਼ਦੀ ਮੌਤ
ਇਹੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ

ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਉਸਦਾ ਲੰਬਾ ਸੀ
ਬਹੁਤ ਲੰਬਾ
ਪਰ ਉਹ ਆਈ ਤਾਂ
ਲੈ ਗਈ ਇੱਕ ਛਿਣ ਵਿੱਚ
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਅਲ਼ਵਿਦਾ ਵੀ
ਨਾ ਕਹਿ ਪਾਇਆ

ਲੋਕੀਂ ਕਹਿੰਦੇ -
'ਮੌਤ ਬੜੀ ਦਰਦੀਲੀ ਸੀ
ਲਈ ਜਾਨ ਉਸਨੇ
ਕਰ ਤੀਲ਼ੀ ਤੀਲ਼ੀ ਸੀ'

ਪਰ ਮੌਤ ਦਾ ਤਾਂ ਦਰਦ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ
ਹਾਂ ਮੌਤ ਦਾ ਕੇਵਲ ਡਰ ਹੁੰਦਾ
ਦਰਦ ਹੁੰਦਾ ਜਦੋਂ
ਆਤਮਾ ਕੁਰੇਦਦੀ ਅੰਦਰੋਂ
ਕੀਤੀਆਂ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ
ਯਾਦ ਆਉਂਦੀਆਂ
ਭੱਜ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਬੰਦਾ
ਮੂੰਹ ਲੁਕਾ ਕੇ ਕਿਤੇ
ਫ਼ਿਰ ਮੌਤ ਤੋਂ ਵੱਡਾ
ਪਰਦਾ ਕਿਹੜਾ ਹੈ?
ਆਉਂਦੀ ਤੇ ਆ ਕੇ 
ਚੁੱਪਚਾਪ
ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਲੁਕਾ ਲੈਂਦੀ
ਦਰਦ ਸੁੱਕ ਜਾਂਦੇ 
ਡਰ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੇ

ਰੰਗ ਕਿਹੜਾ ਹੈ?

ਅਮੀਰਾਂ ਗਰੀਬਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਕਿਹੜਾ ਹੈ?
ਊਚਾਂ ਨੀਚਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਕਿਹੜਾ ਹੈ?
ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਕੂਕਦੇ, ਸਿਰ ਖਾਂਦੇ
ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਕੰਮਾਂ ਤੋਂ ਹਟਾਂਦੇ
ਕਰਦੇ ਮਾਰਚ ਧਰਨੇ ਦਿੰਦੇ
ਸ਼ੋਰ ਸ਼ਰਾਬਾਂ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਚਲਦੇ
ਇਨਕਲਾਬਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਕਿਹੜਾ ਹੈ?

ਮਜ਼ਹਬੀ ਸਿਆਸੀ ਹਿੱਤਾਂ ਦੇ ਲਈ
ਜਾਂ ਮਨ ਦੀਆਂ ਭੁੱਖਾਂ ਦੇ ਲਈ
ਕੁਝ ਬੰਦੇ ਇੱਕਜੁੱਟ ਹੋ ਸਕਦੇ
ਜਿਸ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਨਾਂ ਲਿਖਾਇਆ
ਖੇਤਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰੁਲ਼ਦਾ ਆਇਆ
ਉਸਦੇ ਝੰਡੇ ਦਾ ਰੰਗ ਕਿਹੜਾ ਹੈ?

ਜਿਹੜੀ ਘਰ ਵਿੱਚ ਦਬਾਈ ਜਾਂਦੀ
ਕੰਮ ਵੀ ਕਰਦੀ ਘਰ ਚਲਾਉਂਦੀ
ਸਾਹ ਲੈਣ ਨੂੰ ਵਿਹਲ਼ ਨਾ ਪਾਉਂਦੀ
ਨਿੱਤ ਓਹ ਵਹਿਸ਼ੀ ਮਾਰ ਹੈ ਸਹਿੰਦੀ
ਉਸਦੇ ਮਰੀਅਲ ਪਿੰਡੇ 'ਤੇ ਪੈਂਦੀਆਂ
ਛਮਕਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਕਿਹੜਾ ਹੈ?

ਜਿਹੜਾ ਪੜਨ ਜਾਣ ਦੀ ਉਮਰੇ
ਨੰਗਾ ਭੁੱਖਾ ਤੁਰਿਆ ਫਿਰਦਾ
ਲਾਚਾਰ ਮਾਂ ਦੇ ਢਿੱਡ ਦੀ ਖ਼ਾਤਿਰ
ਬਾਲ਼ ਮਜੂਰੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲੱਗਾ
ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵੱਸੇ
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦਾ ਰੰਗ ਕਿਹੜਾ ਹੈ?