ਪੌਣਾਂ ਹੱਥ ਸੁਨੇਹੇ ਘੱਲੇ

ਪੌਣਾਂ ਹੱਥ ਸੁਨੇਹੇ ਘੱਲੇ , ਪਰਤੀ ਖਾਲੀ ਪੌਣ ਹੈ
ਜਿਸਦਾ ਨਾ ਕੋਈ ਥਹੁ ਪਤਾ , ਪੁਛਦੀ ਕਿ ਓਹ ਕੌਣ ਹੈ

ਨਾ ਕੋਈ ਇਥੇ ਪਾਣੀ ਭਰਦਾ , ਨਾ ਕੋਈ ਆਏ ਪਿਆਸਾ
ਜਿੰਦ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਪਿਆਸੇ ਖੂਹ ਦੀ , ਉਜੜੀ ਹੋਈ ਮੌਣ ਹੈ

ਸੜਕ ਕਿਨਾਰੇ ਬੇਸੁੱਧ ਸੁੱਤੇ , ਲੈ ਚਾਦਰ ਤਾਰਿਆਂ ਵਾਲੀ
ਸ਼ਾਹੀ ਬਿਸਤਰ ਵਿੱਚ ਕਰਵਟਾਂ , ਇਹ ਵੀ ਕੋਈ ਸੌਣ ਹੈ

ਜੋੜੇ ਚਾਰ ਯੁਗਾਂ ਦੇ ਪਾਵੇ , ਉਮਰਾਂ ਬਾਹੀਆਂ ਪਾਈਆਂ
ਸਾਹ ਸੇਰੁ , ਮੋਹਾਂ ਦੀ ਮੁੰਜ 'ਤੇ ਨਫਰਤਾਂ ਦੀ ਦੌਣ ਹੈ

ਵੈਰ ਸਦਾ ਹੀ ਵੈਰ ਕਮਾਵੇ , ਤੂੰ ਆਕੜਾਂ ਨਾ ਕਰ
ਜੇ ਕਿਧਰੇ ਸਿਰ ਝੁਕਦਾ ਤਾਂ , ਰਹਿੰਦੀ ਤਕੜੀ ਧੌਣ ਹੈ 
 
ਵਿਚ ਮੰਦਿਰੀ ਚੂਹੇ ਰਹਿੰਦੇ , ਖਾਂਦੇ ਘਟ ਕਰਨ ਬਰਬਾਦੀ
ਓਥੇ ਜਾ ਕੇ ਚੋਗ ਖਿਲਾਰੋ , ਜਿਥੇ ਭੁਖਿਆਂ  ਦਾ ਭੌਣ ਹੈ 
 
ਮਹਕ ਕਿਸੇ ਦੀ ਹੋਈ ਨਾ ਤੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਦੀ ਹੋਣੀ  
ਕਿਣਕੇ ਕਿਣਕੇ  ਵਿਚ ਸਮਾਵੇ , ਪਿਆਰ ਇਸਦਾ ਮੌਨ ਹੈ

ਕੋਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਵਰਕੇ ਤੇ

ਕੋਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਵਰਕੇ ਤੇ ਮੈਂ ਡੋਲੇ ਰੰਗ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਇੱਕ ਦੀ ਵੀ ਨਾ ਖੁਸ਼ਬੂ ਆਈ ਲੰਘੀਆਂ ਕਈ ਬਹਾਰਾਂ

ਪਥਰਾਂ ਦੇ ਸੰਗ ਲਾਈ ਯਾਰੀ ਪਥਰ ਬਣ ਕੇ ਬਹਿ ਗਏ
ਹੁਣ ਕਿਸਨੂੰ ਪਾਸ ਬੁਲਾਵਾਂ ਮੈਂ ਕਿਸਨੂੰ ਵਾਜਾਂ ਮਾਰਾਂ

ਤਿੱਤਲੀ ਦੇ ਗਏ ਰੰਗ ਉਦਾਸੇ ਫੁੱਲ ਵੀ ਨੇ ਮੁਰਝਾਏ
ਹਾਸੇ ਅਨਭੋਲ ਗੁਆਚੇ ਉੱਡ ਗਈਆਂ ਕੂੰਜਾਂ ਡਾਰਾਂ

ਬਲਦੇ ਨੇ ਅਖਾਂ ਦੇ ਕੋਏ ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਅੱਗ ਲੱਗੀ
ਕਿਹੜੇ ਖੂਹ ਦੀਆਂ ਗੇੜਾਂ ਟਿੰਡਾਂ ਕਿੰਝ ਬਲਦੀ ਨੂੰ ਠਾਰਾਂ

ਰੁੱਸ ਕੇ ਬੇਠੇ ਮਹਿਰਮ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕਿਵੇਂ ਮਨਾਵਾਂ ਜਾਕੇ
ਕਿਹੜੀ ਨਜ਼ਰ ਨਿਹਾਰਾਂ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਰੂਪ ਸ਼ਿੰਗਾਰਾਂ

ਯਾਰ ਰੱਬ ਜਾਂ ਰੱਬ ਯਾਰ

ਰੱਬ ਯਾਰ ਜਾਂ ਯਾਰ ਰੱਬ
ਹੈ ਯਾਰਾਂ ਜਿਹਾ ਨਾ ਯਾਰੜਾ

ਕੋਈ ਠਹੁਰ ਨਾ ਕੋਈ ਟਿਕਾਣਾ
ਮੈਂ ਭਾਲਾਂ ਕਿੱਥੋਂ ਯਾਰੜਾ

ਸੁੱਕੇ ਅੰਬਰ ਧਰਤੀ ਪਾਟੀ
ਬਰਸੇ ਤਾਂ ਬੱਦਲ‌ ਯਾਰੜਾ

ਜਾਂਦਾ ਬਣ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਨੀਰ
ਕਦੇ ਦਿਲ‌ ਦੀ ਅੱਗ ਹੈ ਯਾਰੜਾ

ਸਾਵੀ ਧਰਤੀ ਅੰਬਰ ਨੀਲੇ
ਖਿੜ ਖਿੜ ਹੱਸੇ ਯਾਰੜਾ

ਰੰਗ ਗਿਆ ਮੇਰੀ ਕੋਰੀ ਚਾਦਰ
ਉਹ ਵੱਡਾ ਲਲਾਰੀ ਯਾਰੜਾ

ਤੱਕਣੀ ਵੱਟੇ ਦਿਲ‌ ਲੈ ਜਾਂਦਾ
ਉਹ ਵੱਡਾ ਵਪਾਰੀ ਯਾਰੜਾ

ਉਸਦੀ ਵਿਸਾਦ ਨਾ ਪਲਟੇ ਕੋਈ
ਉਹ ਵੱਡਾ ਖਿਡਾਰੀ ਯਾਰੜਾ

ਮੋਹ ਜਾਲ‌ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਮੋਹਿਆ
ਉਹ ਵੱਡਾ ਸਿ‍‌ਕਾਰੀ ਯਾਰੜਾ

ਫੜ ਫੜ ਡੋਰੀ ਨਾਚ ਨਚਾਵੇ
ਉਹ ਵੱਡਾ ਮਦਾਰੀ ਯਾਰੜਾ

ਪਲ ਪਲ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਭਰਮਾਉਂਦਾ
ਸੌ ਰੰਗ ਵਟਾਉਂਦਾ ਯਾਰੜਾ
 
ਮਿੱਟੀਓਂ ਉਪਜਾ ਕੇ ਫੁੱਲ ਕਰਦਾ
ਫਿਰ ਖਾਕ ਬਣਾਉਂਦਾ ਯਾਰੜਾ
 
ਜਦ ਸੋਚਾਂ ਉਹ ਦੂਰ ਏ ਮੈਥੋਂ
ਭੱਜ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦਾ ਯਾਰੜਾ
 
ਪੰਡ ਬੜੀ ਕਰਮਾਂ ਦੀ ਭਾਰੀ
ਮਾਰ ਫੂਕ ਉਡਾਉਂਦਾ ਯਾਰੜਾ

'ਮਹਕ' ਮੇਰਾ ਤਨ ਮਨ ਧਨ ਓਹੀ
ਬੜੇ ਚੋਜ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਯਾਰੜਾ

ਮੇਰੀ ਸਰਹੱਦ

ਸਰਹੱਦ ਕੰਡਿਆਲੇ ਝਾੜ ਦੀ ਪੰਛੀ ਟੱਪ ਜਾਵੇ
ਤੇ ਕੰਡਿਆਲੀ ਤਾਰ ਦੀ ਕੁੱਤਾ ਬਿੱਲੀ ਲੰਘ ਜਾਵੇ
ਅਤੇ ਲੱਕੜੀਆਂ ਸੇ ਜਾਲ਼ ਦੀ ਕੋਈ ਪਸ਼ੂ ਤੋੜ ਜਾਵੇ
ਸਰਹੱਦ ਜੇ ਹੋਵੇ ਦਿਲ਼ਾਂ ਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਮਿਟਾ ਜਾਵੇ

ਹਵਾਵਾਂ ਲਈ ਨਾ ਸਰਹੱਦ ਏ ਪਰ ਏਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੱਦ ਏ
ਜਿਸਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਏ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਹਮਦਰਦ ਏ
ਕੋਈ ਰਿਹਾ ਉਡੀਕਦਾ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਲਾਈ ਸੱਦ ਏ
ਹਰ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਏਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਿਟਾ ਦਿੱਤੀ ਸਰਹੱਦ ਏ

ਇੱਕ ਸਰਹੱਦ ਏ ਡਾਢੀ ਚੁੱਪ ਦੀ ਤੇਰੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਵਿਚਲੀ
ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵੀ ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਦੀ ਪਰ ਚੀਸ ਵੀ ਨਿਕਲੀ ਨਿਕਲੀ
ਨ੍ਹੇਰੇ ਚਾਨਣ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਉੱਤੋਂ ਦੀ  ਫਿਸਲੀ
ਅਛੋਪਲੀ ਜਿਹੀ ਸਰਹੱਦ ਮੈਂ ਵੀ ਬਣਉਣੀ ਸਿੱਖਲੀ

ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨੇ ਸਰਹੱਦਾਂ ਬਣਨੀਆਂ ਤੇ ਢਹਿਣੀਆਂ
ਇਹ ਵੀ ਪੱਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸਦਾ ਨਾ ਰਹਿਣੀਆ
ਮੇਰੀ ਸਰਹੱਦ ਉਦੋਂ ਟੁੱਟੂ ਜਦ ਪੈੜਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਪੈਣੀਆਂ
'ਮਹਿਕ' ਲੱਗਦਾ ਸਰਹੱਦਾਂ ਹੋਰ ਕੁਝ ਚਿਰ ਸਹਿਣੀਆਂ

ਚਿੱਤ ਕਰੇ ਨਾ ਖੋਲ੍ਹਾਂ ਅੱਖੀਆਂ

ਚਿੱਤ ਕਰੇ ਨਾ ਖੋਲ੍ਹਾਂ ਅੱਖੀਆਂ
ਭਾਵੇਂ ਵਾਜਾਂ ਮਾਰਨ ਸਖੀਆਂ

ਬਲ਼ਦੇ ਮਨ ਦੀ ਧੂਣੀ ਉੱਤੇ
ਝੱਲਾਂ ਮੈਂ ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਪੱਖੀਆਂ

ਹਾਲੇ ਤਕ ਦੰਦਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗੀਆਂ
ਦਾਖਾਂ ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਜੋ ਚੱਖੀਆਂ

ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਵਿਹੜੇ ਆਉਣਾ
ਦੂਰ ਹੋਣੀਆਂ ਨੇ ਤਲਖ਼ੀਆਂ

ਫ਼ਲ ਅੰਮਿ੍ਤ ਨਾ ਟੁੱਟੇ ਮੈਥੋਂ
ਟੱਪ ਟੱਪ ਕੇ ਚੜੀਆਂ ਵੱਖੀਆਂ

ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰ ਖਾਲ਼ੀ ਕੀਤੇ
ਬੁਝੀਆਂ ਨਾ ਪਰ ਅੱਗਾਂ ਭੱਖੀਆਂ

ਮਿੱਠਾ ਗੁੜ ਨਾ ਹੋਵੀਂ ਯਾਰਾ
ਭਿਣਕਦੀਆਂ ਨੇ ਫੇਰ ਮੱਖੀਆਂ

ਆਪਣੇ ਮਨ ਪ੍ਚਾਵੇ ਨੂੰ ਹੀ
ਯਾਦਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਰੱਖੀਆਂ

ਸੱਚਾਈ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਦਾ ਦਮ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਰੱਖਦੇ ਨੇ

ਸੱਚਾਈ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਦਾ ਦਮ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਰੱਖਦੇ ਨੇ
ਪਰ ਇਸਦੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਹੈ ਚਲ ਪਾਉਂਦਾ ਕੋਈ ਕੋਈ

ਭਾਵਾਂ ਤੇ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸ਼ਬਦਕੋਸ਼ਾਂ ਦੀ ਕੈਦ ਹੈ
ਦਿਲ ਦੇ ਬੇਜ਼ੁਬਾਨੇ ਅੱਖਰ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਕੋਈ ਕੋਈ

ਦਿਲ ਦਾ ਗਹਿਣਾ ਮੁਹੱਬਤ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀਆਂ ਬੇੜੀਆਂ
ਇਸ ਪੰਛੀ ਨੂੰ ਕੈਦ ਵਿੱਚੋਂ ਹੈ ਛੁਡਾਉਂਦਾ ਕੋਈ ਕੋਈ

ਰੂਹਾਂ ਦੀ ਅਗਨੀ ਪ੍ੀਖਿਆ ਵੀ ਇਸ ਜਗ ਤੇ ਹੁੰਦੀ
ਝੱਖੜਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁਲ਼ ਕੇ ਵੀ ਪਾਰ ਲੰਘਾਉਂਦਾ ਕੋਈ ਕੋਈ

ਧਰਤੀ ਦੀ ਖੁਰਲੀ ਵਿੱਚ ਮੂੰਹ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਮਾਰਦੇ ਨੇ
ਹੱਡ ਚੰਮ ਗੋਹਾ ਦੇ ਹੈ ਉਪਜਾਉਂਦਾ ਕੋਈ ਕੋਈ

ਇਸ਼ਕ ਇਬਾਦਤ ਰੱਬ ਦੀ ਵਿਰਲਾ ਕੋਈ ਕਰਦਾ
ਸੂਲੀ ਤੇ ਚੜ੍ਹਦਾ ਸਿਰ ਤਲ਼ੀ ਟਿਕਾਉਂਦਾ ਕੋਈ ਕੋਈ

ਵਿੱਚ ਦੁਨੀਆਂ ਅਧੂਰਾਪਣ ਹੈ ਹਰ ਦਿਲ ਦੇ ਅੰਦਰ
ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕਿਸੇ ਅਪਣਾਉਂਦਾ ਕੋਈ ਕੋਈ

ਜਾਤ ਧਰਮ ਡੇਰੇ ਬਾਬੇ ਦਿਲ਼ ਛੋਟੇ ਹੋਈ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਕੱਢ ਜਿਗਰਾ ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ ਅਲਖ ਜਗਾਉਂਦਾ ਕੋਈ ਕੋਈ

ਫਿਰ ਦਸਤਕ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਨੇ

ਫਿਰ ਦਸਤਕ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਨੇ ਦਿੱਤੀ ਦਿਲ਼ ਦੇ ਬੂਹੇ
ਉਹ ਪਲ ਚੇਤੇ ਆਏ ਜਦ ਖਿੜੇ ਸੀ ਫੁੱਲ ਸੂਹੇ

ਬਚਪਨ ਵਿਹੜੇ ਨੱਚਦੇ ਸੀ ਜਦ ਘੁੰਮ ਘੁੰਮਾ ਕੇ
ਗ਼ਮ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਦੂਰ ਸਨ ਉਸ ਪਿੰਡ ਦੀ ਜੂਹੇ

ਫਿਰਦੇ ਸੀ ਕੱਖ ਫੂਸਾਂ ਵਿੱਚ ਮਾਰਦੇ ਦੁੜੰਗੇ
ਬਣੇ  ਹਾਂ ਅੱਜ ਛੂਈ ਮੂਈ ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾ ਛੂਹੇ

ਕਿਸਨੂੰ ਦਿਖਾਈਏ ਛੰਭ ਹੁਣ ਸੀਨੇ ਦੇ ਆਪਣੇ
ਬਾਹਰ ਤਾਂ ਪੈਂਦੇ ਕਾਂ ਨੇ ਤੇ ਖਾਂਦੇ ਅੰਦਰ ਚੂਹੇ

ਮੁੜ ਆਉਣ ਦੀ ਤੇਰੇ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਉਡੀਕ ਹੀ
ਬੰਜਰ ਹੋ ਗਏ ਅਸੀਂ ਸੁੱਕੇ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਖੂਹੇ

ਕਿਉਂ ਤੂੰ ਐਵੇਂ ਭਟਕਦੀ ਕੀ ਇਲਾਜ ਕਰਾਵਾਂ?
ਕਿਵੇਂ ਤੈਨੂੰ ਚੈਨ ਦਿਵਾਵਾਂ ਦੱਸ ਮੇਰੀਏ ਰੂਹੇ?

ਚੰਨ ਪਤਾਸਾ ਖੁਰਦਾ ਖੁਰਦਾ ਖੁਰ ਜਾਂਦਾ

ਚੰਨ ਪਤਾਸਾ ਖੁਰਦਾ ਖੁਰਦਾ ਖੁਰ ਜਾਂਦਾ
ਰੋਲ਼ਾ ਨਹੀਂ ਪਰ ਦਿਲ਼ ਤੋਂ ਬੋਲਿਆ ਧੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਮਹਿਫ਼ਿਲ਼ਾਂ ਨੇ ਲੱਗਦੀਆਂ ਤੇ ਉੱਠਦੀਆਂ
ਸਮਾਂ ਪਏ ਹਰ ਆਪਣੇ ਰਾਹੇ ਤੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਦਿਲ਼ ਮਹਿਲ ਪੱਥਰ ਦੇ ਜਾਂ ਹੋਵਣ ਕੱਚ ਦੇ
ਵਕਤ ਹਨ੍ਹੇਰੀ ਨਾਲ਼ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਮਨ ਬੁੱਧੀ ਕਰਦੇ ਕਮਾਲ਼ ਬੰਦੇ ਵਿੱਚ
ਕਿਹੜੇ ਮੋੜ ਤੇ ਕਿਹੜਾ ਫ਼ੁਰਨਾ ਫੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਪੈਸਾ ਅਤੇ ਹੰਕਾਰ ਹੋ ਜਾਣ ਜੇ 'ਕੱਠੇ
ਬੰਦਾ ਹੋ ਕੇ ਵੀ ਕਰੀ ਘੁਰ ਘੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਜਦ ਕਿਧਰੇ ਵੀ ਕੋਈ ਵਾਹ ਨਹੀਂ ਚਲਦੀ
ਮਨ ਪਿਆ ਸੋਚੀਂ ਕਰੀ ਝੁਰ ਝੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਸੰਭਲ ਦਿਲਾ ਤੂੰ ਅਟਕ ਨਾ ਜਾਵੀਂ ਕਿਧਰੇ
ਟੁੱਟ ਜਾਏ ਜੇ ਸਾਜ਼ ਤਾਂ ਨਾਲ਼ ਹੀ ਸੁਰ ਜਾਂਦਾ
 
ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਖਿੜਦੇ ਗੁਲਾਬ  ਮਹਿਕਦੇ
ਰਹਿੰਦਾ ਯਾਦ ਸਦਾ ਜੋ ਕੰਡਾ ਪੁਰ ਜਾਂਦਾ

ਸੁੰਨਾ ਹੈ ਮੇਰੇ ਦਿਲ਼ ਦਾ ਵਿਹੜਾ

ਸੁੰਨਾ ਹੈ ਮੇਰੇ ਦਿਲ਼ ਦਾ ਵਿਹੜਾ
ਲੱਗਿਆ ਏਹਨੂੰ ਝੋਰਾ ਕਿਹੜਾ

ਖੇਡਾਂ ਖੇਡ ਕੇ ਰੱਜਦਾ ਨਹੀਓਂ
ਫੇਰ ਵੀ ਛੇੜੀ ਰੱਖਦਾ ਛੇੜਾ


ਰੋਵੇ ਆਪਣੇ ਗ਼ੈਰਾਂ ਤਾਈਂ
ਕੌਣ ਇਸਨੂੰ ਸਮਝਾਵੇ ਜਿਹੜਾ

ਝੋਈ ਬਹੁਤ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਚੱਕੀ
ਦਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਫੇਰ ਵੀ ਗੇੜਾ

ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਹੈ ਵਹਿਣੀ ਵਹਿੰਦਾ
ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਡੋਬੇ ਬੇੜਾ

ਲੱਖ ਚੌਰਾਸੀ ਭਾਵੇਂ ਵੇਲ਼ੀ
ਫੇਰ ਵੀ ਲਾਈ ਰੱਖਦਾ ਪੇੜਾ 

ਲੱਗਜੇ ਅੱਖ ਇਸ ਝੱਲੇ ਦਿਲ ਦੀ
ਤਾਂ ਫੇਰ ਮੁਕਜੇ ਉਮਰਾਂ ਝੇੜਾ

ਨਿਗ੍ਹਾ ਰੱਬ ਦੀ ਸਦਾ ਸਵੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ

ਨਿਗ੍ਹਾ ਰੱਬ ਦੀ ਸਦਾ ਸਵੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ
ਨੱਚਦੀ ਝੂਮਦੀ ਹਰ ਬੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ
 
ਹਨੇਰੇ ਚਾਣਨੇ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਚੰਗੇ
ਰੋਹ ਦੀ ਨਦੀ ਪਰ ਠੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ

ਕੰਮ ਨਾ ਆਵਣ ਸਦਾ ਸਿਆਣਪਾਂ
ਜਿੰਦ ਮਸਤੀ ਵਿੱਚ ਹੋਣੀ ਝੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ

ਸ਼ਹਿਰੀ ਸੱਭਿਅਤਾ ਬੋਝਲ ਲਗਦੀ ਏ
ਕਦੇ ਕਰਨੀ ਗੱਲ ਕਲੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ

ਰੱਬ ਬੋਲ਼ਾ ਮੰਦਿਰਾਂ ਮਸਜਿਦਾਂ ਵਿੱਚ
ਮਨ ਦੀ ਖੜਕਾਉਣੀ ਟੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ

ਤੇਰੀਆਂ ਮੇਰੀਆਂ ਨਹੀਂ ਚਲਦੀਆਂ
ਹੁਣ ਸਾਡੀ ਜੁਗਤ ਅਵੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ

ਸ਼ੋਰ ਸ਼ਰਾਬਾ ਵੱਢ-ਵੱਢ ਖਾਂਦਾ ਏ
ਕੋਈ ਹੋਣੀ ਥਾਂ ਇਕੱਲੀ ਚਾਹੀਦੀ

ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ

ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ
ਫ਼ਰਿਆਦ ਮੇਰੀ ਕੌਣ ਸੁਣੂ
ਪ੍ੇਮ ਪਿਆਰ ਤੇ ਭਾਈਚਾਰਾ
ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਸਾਥੀ ਕਿਵੇਂ ਬਣੂ

ਅੱਗ ਬਲ਼ਦੀ ਜਾਤਾਂ ਧਰਮਾਂ ਦੀ
ਨਫ਼ਰਤਾਂ ਦਾ ਪਹਿਰਾ ਹੈ
ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਚਸ਼ਮਾਂ ਪੈਸੇ ਦਾ
ਦੌਲਤ ਦਾ ਰੰਗ ਸੁਨਿਹਰਾ ਹੈ
ਇਸ ਬੇਗ਼ਰਜ਼ੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ
ਮੇਰਾ ਹਮਸਫ਼ਰ ਕੌਣ ਬਣੂ

ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਸੜਕ ਤੇ
ਕੋਈ ਠੰਡੜੀ ਛਾਂ ਨਹੀਂ
ਇਹਦੇ ਤੇ ਚਲਦੇ ਰਾਹੀ ਨੂੰ
ਇੱਕ ਪਲ਼ ਵੀ ਆਰਾਮ ਨਹੀਂ
ਇਸ ਪਿਆਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ
ਕਿਸੇ ਦੀ ਪਿਆਸ ਕੀ ਬੁਝੂ

ਇਸ ਹਨ੍ਹੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ
ਅੰਨ੍ਹੇ ਹੀ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਨੇ
ਜਿਹੜੇ ਨ੍ਹੇਰ ਨੂੰ ਛਾਣਦੇ
ਇਸ ਅੰਨ੍ਹੇ ਖੂਹ ਨੂੰ ਗੇੜਦੇ ਨੇ
ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਮ ਚਾਨਣਿਆਂ ਦੀ
ਕਦੋਂ ਕਦੇ ਇੱਥੇ ਵੜੂ

ਪੱਥਰਾਂ ਦੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ
ਫ਼ਰਿਆਦ ਮੇਰੀ ਕੌਣ ਸੁਣੂ
ਪ੍ੇਮ ਪਿਆਰ ਤੇ ਭਾਈਚਾਰਾ
ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਸਾਥੀ ਕਿਵੇਂ ਬਣੂ

ਭਿਉਂ ਪੱਲਾ ਝਨਾਅ ਦਿਆਂ ਪਾਣੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ

ਭਿਉਂ ਪੱਲਾ ਝਨਾਅ ਦਿਆਂ ਪਾਣੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ
ਡੁੱਬ ਗਏ ਅਸੀਂ ਪਰੇਮ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ

ਭਾਵੇਂ ਸੀ ਸਭ ਸੰਗੀ ਸਾਨੂੰ ਲੱਭਦੇ ਰਹੇ
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਰਹੇ ਡੁੱਬੇ ਸਦਾ ਹਾਣੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ

ਰੰਗ ਕੁਦਰਤੀ ਨਾ ਦੇਖੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ ਕੇ
ਖੁੱਭੇ ਰਹੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਘਾਣੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ

ਪੱਥਰਾਈਆਂ ਸੋਚਾਂ ਨੇ ਅਹਿਸਾਸ ਫਾਹ ਲਏ
ਉਲਝਿਆ ਰਿਹਾ ਪੇਟਾ ਤਾਣੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ

ਰੱਬ ਜਾਣੇ ਇਹ ਕਿਹੜੀ ਹੈ ਬਦਕਿਸਮਤੀ
ਜ਼ਿੰਦ ਹੋਈ ਬੁੱਢੀ ਉਮਰਾਂ ਨਿਆਣੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ

ਗਿਲ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜੇ ਪੱਤਝੜੀਂ ਝੜ ਜਾਂਦੇ
ਅਸੀਂ ਉੱਜੜੇ ਹਾਂ ਰੁੱਤਾਂ ਸੁਹਾਣੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ

ਕੱਚੀ ਤੰਦ ਪਿਆਰ ਦੀ ਸੰਭਲ ਹੱਥ ਪਾਵੀਂ
ਟੁੱਟੇ  ਨਾ ਅਸਾਂ ਦੀਆਂ ਖਿੱਚੋਤਾਣੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ

ਸੁੱਖ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਕਰਮ ਹੁੰਦੇ ਅਮਲਾਂ ਦੇ
ਕਿਉਂ ਭਾਲ਼ੇਂ ਇਹਨਾ ਨੂੰ ਮਸਾਣੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ

ਮੈਂ (ਮਨੁੱਖ)

ਅੱਗੇ ਹੀ ਅੱਗੇ ਵਧਦਾ ਜਾਵਾਂ
ਨਿੱਤ ਨਵੀਂ ਮੈਂ ਰਾਹ ਬਣਾਈ
ਮੈਂ ਤਾਕਤਵਰ ਅਤੇ ਸਿਆਣਾ
ਅੱਜ ਸਭਨੂੰ ਹੈ ਕਰ ਦਿਖਾਈ

ਧਰਤੀ ਦੇ ਚੱਪੇ ਚੱਪੇ ਤੇ
ਅੱਜ ਰਾਜ ਹੈ ਚਲਦਾ ਮੇਰਾ
ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਅੱਖ ਅਕਾਸ਼ੀਂ ਲੱਗੀ
ਗਿਆ ਓਥੇ ਵੀ ਕਰ ਚੜਾਈ

ਮੈਂ ਮੇਰੀ ਹੈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ
ਮਾਣ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਅਕਲ਼ ਤੇ
ਹਾਂ ਤਦੇ ਦੁਰਸਾਹਸ ਵੀ ਕਰਦਾਂ
ਖੜਾ ਹੋਂਦ ਨਾਲ਼ ਸਿੰਗ ਫਸਾਈ

ਕੁਦਰਤ ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੀ ਬਾਂਦੀ
ਜਿਵੇਂ ਚਾਹਾਂ ਤਿਵੇਂ ਨਚਾਵਾਂ
ਕਦੇ ਅੜੀਆਂ ਵੀ ਕਰ ਜਾਂਦੀ
ਫੇਰ ਕਿਵੇਂ ਨਾ ਜਾਏ ਮਨਾਈ
 
ਕਦੇ ਮੈਂ ਪੀਰ ਪੈਗੰਬਰ ਬਣਿਆਂ
ਧੁਰ ਤੋਂ ਕਈ ਪੈਗ਼ਾਮ ਲਿਆਂਦੇ
ਸਮਾਂ ਪਏ ਸਭ ਵਿਸਰ ਜਾਂਦੇ
ਰੁਲ਼ਦੀ ਖੁਲ਼ਦੀ ਫੇਰ ਲੁਕਾਈ
 
ਵਿੱਚ ਅਸਮਾਨੀਂ ਮੇਰੀਆਂ ਪੈੜਾਂ
ਧਰਤੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਪਰਛਾਈ
ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰ ਛਾਣ ਮੈਂ ਸੁੱਟੇ
ਪਰ ਸਮਝੀ ਨਾ ਗਈ ਖ਼ੁਦਾਈ

ਜੇ ਸੱਜਣਾ ਪਰਦੇਸੀਂ ਵਸਣਾ

ਜੇ ਸੱਜਣਾ ਪਰਦੇਸੀਂ ਵਸਣਾ ਓਥੇ ਮੋਹ ਨਾ ਪਾਈਂ
ਪਰਤ ਕੇ ਆਵੀਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਹੱਸਦਾ ਚਾਈਂ ਚਾਈਂ

ਰਹੂੰ ਉਡੀਕਦੀ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਬਾਲ਼ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਦੀਵੇ
ਨਿੰਮੀ ਲੋ ਵਾਲਾ ਘਰ ਕਿਧਰੇ ਤੂੰ ਭੁੱਲ ਨਾ ਜਾਈਂ

ਸ਼ਾਹ ਰਾਤਾਂ ਜੁਲਫ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਪਾਲ਼ੇ ਨਾ ਠਰ ਜਾਵਣ
ਹਿਜਰਾਂ ਦੇ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਅੱਗ ਪਿਆਰ ਦੀ ਪਾਈਂ

ਖ਼ੌਰੇ ਤੈਨੂੰ ਵਿਹਲ਼ ਮਿਲੇ ਨਾ ਜਾਂ ਤੂੰ ਲਿਖ ਨਾ ਪਾਵੇਂ
ਮੇਰੇ ਭੇਜੇ ਪਰੇਮ ਪੱਤਰ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਸੀਨੇ ਲਾਈਂ

ਪੁੰਨਿਆਂ ਦੇ ਚੰਨ ਵਾਂਗੂ ਚਮਕੇ ਸੋਹਣਾ ਮੁੱਖ ਤੇਰਾ
ਮੱਸਿਆ ਦੇ ਚੰਨ ਵਾਂਗੂ ਤੂੰ ਚੜਨਾ ਨਾ ਭੁੱਲ ਜਾਈਂ

ਤੇਰੇ ਲਈ ਮੈਂ ਟੇਕਾਂ ਮੱਥੇ ਤੇ ਓਸ ਰੱਬ ਨੂੰ ਧਿਆਵਾਂ
ਖ਼ੈਰਾਂ ਮੰਗਾਂ ਸਦਾ ਤੇਰੀਆਂ ਤੈਨੂੰ ਉਮਰਾਂ ਦੇਵੇ ਸਾਈ

ਇੱਕ ਨਿੱਕੀ ਚਿੱਟੀ ਬੱਦਲ਼ੀ

ਇੱਕ ਨਿੱਕੀ ਚਿੱਟੀ ਬੱਦਲ਼ੀ
ਉੱਜਲੀ ਉੱਜਲੀ
ਦੇਖ ਕੇ ਜਿਸ ਨੂੰ
ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਹੁੰਦਾ
ਕੁਝ ਉੱਡਦਾ ਉੱਡਦਾ ਜਾਪੇ
ਕੀ ਭਰ ਲਵਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਕਲਾਵੇ?
ਜਾਂ ਇਸਦੇ ਵਿੱਚ ਸਮਾ ਜਾਵਾਂ?
ਜਾ ਇਹੀ ਉਤਰ ਜਾਵੇ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ
ਮੈਂ ਵੀ ਬਣਜਾਂ ਨਿੱਕੀ ਬੱਦਲ਼ੀ
ਉੱਜਲੀ ਉੱਜਲੀ 
ਇੱਕ ਨਿੱਕੀ ਚਿੱਟੀ ਬੱਦਲ਼ੀ

ਪੋਹ ਦੇ ਤੜਕੇ

ਮਿੱਠੀ ਮਿੱਠੀ ਵਾ ਪਈ ਵੱਗੇ ਗੂੰਜਣ ਭੌਰੇ ਕਲੀਆਂ 'ਤੇ
ਡਾਰ ਬਣਾ ਕੇ ਉੱਡਦੇ ਪੰਛੀ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠਣ ਫਲ਼ੀਆਂ 'ਤੇ

ਚਾਂਦੀ ਰੰਗੀ ਧੁੱਪ ਦਾ ਬਾਣਾ ਧਰਤੀ ਅੰਗ ਛੁਹਾਇਆ ਏ
ਅੰਬਰ ਵੀ ਅੱਜ ਧਰਤ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਮੂੰਹ ਧੋ ਕੇ ਆਇਆ ਏ

ਪੱਤਾ ਪੱਤਾ ਬੂਟਾ ਬੂਟਾ ਹਰਿਆਲੀ ਨਾਲ਼ ਭਰ ਆਇਆ
ਆ ਜਾਈਂ ਤੂੰ ਵੀ ਪੱਛੋ ਪੌਣੇ ਕੋਈ ਚੁਗਲੀ ਕਰ ਆਇਆ

ਪੋਹ ਦੇ ਤੜਕੇ ਸੂਰਜ ਨੇ ਵੀ ਧੁੰਦ ਦਾ ਸਿਹਰਾ ਬੰਨ ਲਿਆ
ਢੁੱਕੇ ਲੋਕੀਂ ਲਾੜਾ ਦੇਖਣ ਇਹ ਹੈ ਦਰਸ਼ਨੀ  ਮੰਨ ਲਿਆ

ਬੱਦਲ਼ ਰੂੰਏ ਚਲਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋਣ ਜਿਵੇਂ ਸਦੀਆਂ ਦੇ ਰਾਹੀ
ਇੱਕ ਲੱਪ ਧੁੱਪ ਦਾ ਨਿੱਘ ਮਾਨਣ ਦੀ ਵੀ ਹੋਏ ਮਨਾਹੀ

ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਜਦ ਸੀਤ ਏ ਚਲਦੀ ਸਭ ਅੰਦਰੀਂ ਵੜਦੇ ਨੇ
'ਓਏ ਕੋਈ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਦੇਖੋ' ਫਿਰ ਤਾਰੇ ਅੱਖਾਂ ਕੱਢਦੇ ਨੇ

ਲੰਬੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਕੋਈ ਸੌਂ ਕੇ ਕੋਈ ਰੱਬ ਰੱਬ ਕਰ ਕੱਟਦਾ ਏ
ਮੂੰਹ ਜਾਪੇ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਛੱਜ ਜੋ ਪਿਆ ਦੰਦਾਂ ਨੂੰ ਛੱਟਦਾ ਏ
 
ਜਿਹੜੇ ਤਰਸਣ ਕੁੱਲੀ ਜੁੱਲੀ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਵੀ ਸਾਰ ਲਵੋ
ਮੁੱਠੀ ਅੱਗ ਓਹਨਾਂ ਦਾ ਹੱਕ ਹੈ ਦੇਣਾ ਕਿਵੇਂ ਵਿਚਾਰ ਲਵੋ